یادےاز گذشته و انتقادی ازحال

✨دیدید بعضی رستوران ها یا کبابی ها مخصوصا رو منقلشون دم در دنبه یا چربی خاصی رو کباب میکنند تا بوش تو پیاده رو بپیچه و افراد هوس کنند بیان بخرن
یا میزشون رو تو معرض دید عابران قرار می دن و رو شیشه شون رونمی پوشونن که غذا خوردن مشتری ها دیده بشه

چطوری دلشون میاد؟
وقتی کسی غذایی رو هوس کنه و بهش نرسه از آهش نمی ترسن؟
قدیما رستوران دارها مرام داشتند... رو شیشه رستوران رو از قسمت میز تا صورت رو برچسب می زدند که بقیه تصویری از غذا خوردن نبینند دلشون بخواد
قدیم کسی تو خیابون می خواست چیزی بخوره می رفت یه گوشه ای که کسی نبینه، خوردنیش یا نوشیدنیش رو می خورد.

آخه اون رهگذر چه گناهی کرده که باید مرغهای چرخان بریان رو ببینه؟ دیدن صحنه گاز زدن یک ساندویچ گنده برای اون رهگذر چه حسی رو میده؟
تو فرهنگ دینیمون هست که داری غذا می خوری مخلوق دیگه ای بلا نسبت مثل سگ مثلا اگر داره نگاه میکنه باید از غذات بهش بدی!
حالا کار به جایی رسیده که با خوردنمون هم پز میدیم.
حاج مرشد چلویی از اون عرفای صاحب دل بود که وقتی شاگرد مغازه ها میومدن برای اوستاشون غذا بگیرن می نشوندشون یه دست غذای مجانی هم به اونها میداد که وقتی اون غذای خوش عطر و طعم رو می برن دلشون نخواد!

قدیم وقتی بچه ای خوردنی داشت و جلوی بقیه می خورد و به کسی نمی داد بقیه بچه ها بهش می گفتند : زهرم توشه" یه اصطلاح ساده و بامزه است به ظاهر، اما کلی معنا توش نهفته است.... که اشاره به اثرات و عوارض ظاهری و باطنی این آه روی فرد داره.
فتأمل...

☆☆☆☆
بنقل از کانال ارزشی یادآوران


http://telegram.me/yadavaranmedia